HTML5 Text-level semantics คือการเอากลุ่มของภาษา html4 ผสมกับ xhtml2 แล้วเอาสิ่งที่มีมาตีความใหม่ ใส่ความหมายเข้าไปให้กับ Element ที่มีอยู่ก่อนแล้วเพื่อให้ Elements ต่างๆ มีความหมายในตัวของมัน

ก่อนหน้านี้ใน HTML4 Elements บางส่วนที่ถือกำเนิดขึ้นนั้น มีอยู่เพื่อการแสดงผลด้าน Screen โดยไม่ได้คำนึงถึงความหมายที่แฝงอยู่ เช่น b เอาไว้ทำตัวหนา i เอาไว้ทำตัวเอียง u เอาไว้ขีดเส้นใต้

ส่วน XHTML ที่สร้าง Element อย่างเช่น strong หรือ em เข้ามาใหม่ ได้ลบ b และ i ออกไป

การมาถึงของ HTML5 ทำให้สิ่งที่เราคิดว่ามันจะหายไป เด้งกลับมาอีกรอบ HTML5 ยังคงเก็บ Elements ที่มีอยู่ของน้อง HTML4 เอาไว้ทั้งหมด และดึงเอา Elements ที่เพิ่งเกิดขึ้นมาใหม่ของ XHTML (ที่คิดว่าจะเกิดใน XHTML2 ก่อนที่จะแท้ง) เข้ามารวมไว้ด้วย มิหนำซ้ำยังได้เพิ่ม Element ใหม่ๆ เข้ามาอีกหลายตัว ที่สำคัญ HTML5 ได้เปลี่ยนแปลงความหมายของการใช้งาน Elements ต่างๆ เหล่านั้นไปอย่างสิ้นเชิง

Text-level semantics ต่างๆ ใน HTML5

s คือ Element ที่มีไว้เพื่อบ่งบอกว่าเนื้อหานั้นๆ ไม่มีความหมายอันเป็นที่น่าจดจำสำหรับข้อมูลส่วนนั้นๆ แล้ว เช่นการขายสินค้าที่มีราคาตั้ง และราคาลด เราสามารถใช้ s เพื่อครอบราคาตั้ง และใช้ strong หรือ em ชี้บ่งตรงราคาที่ลดแล้ว หรืออ้างถึง เปรียบเทียบ เช่น เสื้อยืดตัวนี้ <s>ราคา 59 บาท</s> แต่เราขายเพียง <strong>39 บาท </strong> ทำให้เราเห็นความแตกต่างระหว่างของ 2 สิ่ง ซึ่งจะต่างจาก

del คือสิ่งที่เราไม่ต้องการอ้างถึงอีกแล้ว หรือ ไม่เอาแล้วนั่นเอง คือการผิด ไม่เอา จึงขีด ฆ่า ออกไป

dfn คำจำกัดความของเนื้อหา หรือรูปประโยคนั้นๆ ว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ (ไม่ใช่เจ้าป้า dfn ในสังคมคุณภาพที่ จ่าดราม่า เขียนถึงบ่อยๆ นะครับ) เช่น

การ<dfn>แว๊นซ์มอไซค์</dfn>ของเด็กๆ ยามค่ำคืน อาจถือได้ว่าเป็นความสุขของเด็กในช่วงวัยรุ่น ถ้าหากใครไม่เคย <dfn>แว๊นซ์มอไซค์</dfn>แล้วหละก็ เมื่อเติบโตมา อาจจะรู้สึกสูญเสียบางอย่างในช่วงวัยรุ่นไป ก่อให้เกิดปัญหาการโหยหาอดีตและสภาวะจิดหงุดเงี้ยวได้

ซึ่งตามตัวอย่างรูปประโยคที่ผมยกมานั้น เรื่องที่ต้องการเน้นยำเป็นประเด็นพิเศษคือการ แว๊นซ์มอไซค์ นั่นเอง

abbr ใช้อธิบายคำย่อ มี attribute title เป็นคำบรรยาย เช่น <abbr title=”สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจกรโทรคมนาคมแห่งชาติ” >กสทช. </abbr>

mark ใช้ mark หรือทำไฮไลท์ให้กับคำในประโยค หรือเนื้อหา

time แสดงวันที่และเวลา

code เอาไว้บ่งบอกสถานะของการเป็น code ของเนื้อหา (ใช้กับคอมพิวเตอร์)

samp แสดงผลการตอบกลับของ Computer เช่น <samp>Unknow Error line 70</samp>

sup และ sub ตัวยก และตัวห้อย (เจอบ่อยๆ ในสูตรเคมี)

small ไม่ได้มีไว้ทำให้ตัวเล็ก small มีไว้เพื่อจัดการข้อความในวงเล็บ หรือมีนัยยะสำคัญข้างเคียง เราสามารถเอา strongครอบ small ได้เพื่อแสดงถึง ข้อความนี้มันเล็กๆ แต่สำคัญอย่างมีนัยยะ เช่น ราคาค่าห้อง 789 บาท <small>ราคานี้ไม่รวมค่า อาหารเช้าและถุงยางอนายมัย</small> จะเห็นได้ว่า <small> นั้นทำหน้าที่เป็นหมายเหตุให้กับเนื้อหาหลักที่ต้องการบอก

kbd เอาไว้ครอบปุ่มต่างๆ บน คีย์บอร์ดหรือ อุบปรณ์ต่อพ่วง เช่น เวลาเราเขียนเนื้อหาแล้วมีคำว่า “กดปุ่ม F5” คำว่า <kbd>F5</kbd> นั้นต้องถูกครอบด้วย tag <kbd>

var เอาไว้ครอบค่าตัวแปรที่ถูกกำหนดขึ้นในบทความ เช่นบทความคอมพิวเตอร์

i ไม่ได้มีไว้ทำให้ตัวหนังสือเอียง i มีเอาไว้แยกเนื้อหาในเรื่องหรือ ย่อหน้านั้นๆ ออกจากกัน เช่นเรื่องเล่าของความฝัน ตัวอย่างก็เช่นในเรื่องสั้นของพระเอกชื่อสมชาย เรากำลังเล่าว่า สมชายพยายามนอนหลับ เวลาผ่านไปแล้วหลายชั่วโมง <i>ปีศาจตนหนึ่งกำลังปืนเข้ามาทางหน้าต่าง ยื่นมือเข้ามากำลังบีบคอ</i> ทันใดนั้น เขาก็สะดุ้งตื่นขึ้น จะเห็นได้ว่า i นั้นทำหน้าที่ ครอบส่วนเรื่องราวที่สมชายกำลังฝัน ซึ่งจะถูกแยกออกจากสิ่งที่กำลังเล่า

b เอาไว้แสดงคำพิเศษในเนื้อหา (Keyword) เช่น ชายล่ำคนนั้นถือ <b>ดาบ</b> โดยมี <b>หอก</b> ปักอยู่ข้างหลัง

cite การอ้างถึงชื่อของสิ่งต่างๆ รวมถึงชื่อคน

em ส่วนใหญ่เอาไว้ใช้ยืนยันคำในประโยค หรือยืนยันประโยคในบทความ หรือใช้แสดงร่วมกับเครื่องหมายตกใจ โดยการใช้ em นี้มักจะใช้คู่กับประโยคที่ตั้งใจแฝงนัยยะ ซึ่งจะต่างจาก strong

strong เน้นย้ำคำสำคัญ

span เป็น Element ที่ไม่มีความหมายในตัวของมันเอง ประโยชน์ที่เราใช้จาก span ก็อย่างเช่น ใช้ร่วมกับ attribute class, dir หรือ lang เพราะฉะนั้นแล้วอะไรก็ตามที่เราต้องใช้เพื่องานออกแบบหน้าเว็บ เช่นการใส่สีให้ตัวหนังสือ ก็ควรใช้ span

br (line break) ขึ้นบรรทัดใหม่ในกรณีที่ต้องการจัดบรรทัด แต่ถ้าเป็นการแยกประโยค ให้ใช้ p

u ใช้สำหรับคำที่อาจรวมถึงสิ่งที่ต้องทำเป็น หมายเหตุ ไว้ เช่น คำที่จงใจเขียนผิด หรือคำที่เป็นภาษาวัยรุ่นต่างๆ เช่น

<p>มันสุดยอดเลย<u>ชิมิ๊ฮาาาาว์ว์ฟฟฟฟ</u></p>

คำว่า ชิมิ๊ฮาาาาว์ว์ฟฟฟฟ เป็นคำที่ไม่ได้ถูกบรรจุอยู่ในภาษาที่ถูกต้อง

wbr เป็นคล้ายๆ เป็นจุดที่ให้ User Agent ตัดคำ หรือขึ้นบรรทัดใหม่อัตโนมัติให้กับเนื้อหา ในกรณีที่เราเขียนเนื้อหาติดกันโดยที่ไม่สามารถจะใช้ white space (เคาะ) ได้ (ซึ่งไม่มีภาษาใดในโลกเขียนโดยไม่เว้นวรรค นอกจาก โปรเจ็คเมเนเจอร์โง่ๆ บางคน และเกรียนพันธุ์ไทยที่หัวเราะแล้วพิมพ์เลข 5 ยาวติดกันจนทะลุออกไปนอกจอ) เช่น พื้นที่แสดงผลมีความกว้างเป็น 100px มีเกรียนเขียนเลข 5 ติดกัน แต่อันนี้มีกรณียกเว้น และ wbr (wrapped line break) สามารถเป็นพระเอกช่วยได้ เช่นกรณีที่พื้นที่ที่เรานำเสนอเนื้อหานั้น แคบ เกินบรรยาย

<p>55555555<wbr>55555555<wbr>5555555<wbr>5555555 
<wbr>555555<wbr>555555<wbr>55555555<wbr>55555555<wbr>555555</p>

การแสดงผล: